धनाढ्यहरूको मन्दिरतिर गरिबहरूको काँधमा चढेर दर्शन गर्न जाने बाटो लिएकैले यो दुर्घटनासम्म पुग्नुपरेको हो । बरु सीमान्त वर्गलाई ईश्वर सम्झेर या मानव सम्झेर सेवा गरे चैं ममदानी बनिन्छ ।
यो साता काठमाडौंका डबलीहरूमा कम्युनिस्ट भनिने पार्टीहरूको विघटन, पुनर्गठन, बहिर्गमन सहित आपसमा हेलाँ, घृणा र अपमान छ्यापाछ्याप गरेका अनेक दृश्यहरू मञ्चन भए । लामो समय संसद्, संघीय र प्रदेश तथा स्थानीय सरकार, देशका मुख्य–मुख्य सबै सार्वजनिक संस्था चलाएका र आफ्नो कार्यकालमा समाज रूपान्तरणका लागि उल्लेख्य हस्तक्षेप गर्न नसकेका यी दल र नेताहरू भदौ २४ का घटनाबाट मूर्च्छित भएर ब्युँझदै थिए ।
अग्रभागमा थिए ६५ देखि ८० बीचको उमेर समूहका प्रचण्ड, केपी, झलनाथदेखि घनश्याम र राम कार्कीसम्मका ज्येष्ठ कम्युनिस्टहरू । राम कार्की र घनश्यामहरू आफ्नो दलका शीर्ष नेताहरूले सबथोक बिगारे भन्दै नयाँ अभियान आह्वान गरिरहेका बेला उता प्रचण्ड, माधव र झलनाथहरू १० वटा कम्युनिस्ट पार्टी एकीकरण गरेर आफूलाई सान्दर्भिक देखाउने प्रयास गर्दैथिए । कमरेड ओली गुण्डुमा रामकुमारी र किसान श्रेष्ठहरूलाई स्वागत गर्दैथिए । र सबै थिए परीक्षितहरू । तोला मासाको फरक सहित यतिका वर्ष कसको सेवामा काम गरेका थिए भन्ने पारदर्शिता सहितका अनुहारहरू ।
